عصر یک جمعه دلگیر دلم گفت

بگویم بنویسم که چرا عشق به انسان نرسیدست

چرا آب به گلدان نرسیدست و

هنوزم که هنوز است

غم عشق به پایان نرسیدست

بگو حافظ دل خسته  ز شیراز بیاید بنویسد

که هنوزم که هنوزاست

چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیدست

چرا کلبه ی احزان به گلستان نرسیدست

عصر این جمعه ی دلگیر وجود تو کنار دل هر بیدل آشفته شود حس

تو کجایی نگاری؟؟؟؟

الان که اینجام ازون دفعه هایی که دارم یه سری افکارو تحمل می کنم و میزنم توی سرافکارم!!

فقط میدونم در حال صبوری مقابل رنج مدت داری هستم که خدا فقط در حال اثبات صبوریش به منه

و در تردید حق زندگیم و پشتیبانی خدا از مظلومیت من دست و پا زنان همه لحظه های زندگیمو

زیر پا میزارم...

شادی شبیه سایه شده برام و  عمق هیچ چیزی رو درک نمی کنم.

دوست ندارم بیشتر بنویسم اخه فردا روز دیگریست...

ولی خدایا بدون خیلی دیرکردی

خیلی دیر و من ازرده ام ازتو!

ومن هر روزبیشتر دارم ازتو دورمیشم بی انکه بخوام

پس بیا

                        حالا کجا هستند ان چشم ها که روزی می گفتند"دوستت دارم"؟؟؟؟

                        کجا رفتند"دوستت دارم"ها!!!!

                     حالا کجایند ان بی تابی ها،چشم ها،اشک ها

                 حالا تنهایی چه کسی را نوازش میکنی؟

           کدام نگاه را با برق نگاهت بی خواب می کنی؟ 

   حالا کجا رفتند ان عشق ورزیدن ها

      ان قول ها،سوگندها

         کجا رفتند دوستت دارم ها!!!!

            حالا کدام یاد را در چشمانت خواب می بینی؟؟؟؟

                  بی قرار ِ کدام رفتنی؟؟؟؟

                      حالا کجاست آن عشق نم دار همیشه بارانیت

                            کجاست آن شعرهای عاشقانه خواندنت

                                 حالا دیگر نمی دانم بر کدام چشم می خندی

                                     دیگر نمی دانم غم هایت را چه کسی سنگ صبور است

                                          دیگر هیچ از تو نمی دانم

                                               دیگر هیچ چیز از تو نمانده،جز چند شعر و

                                                   چند نامه ای و چند یادی کهنه

                                                     و راهی که می دانم دیگر هیچ گاه

                                                          عابری از ان عبور نخواهد کرد

دارم از تو دور میشم

داره تنها میشه قلبم

میدونم نبودنِ تو

جونمو میگیره کم کم

چیزی از تنم نمونده

بعدهِ دل شکستن تو

یه اتاق ِ ساکت و سرد

منو فکرِ رفتن تو

دارم از یاده تو میرم

بی تو هر لحظه می میرم

ته زندگیم همینجاست

بدون اینو که میمیرم

میگم عاشقِ تو هستم

بی تو آروم نمیگیرم

دارم از یاده تو میرم

بی تو هر لحظه میمیرم

تهِ زندگیم همینجاست

بدون اینو که میمیرم

میگم عاشقِ تو هستم

بی تو آروم نمیگیرم

دوسِت دارم

دوسِت دارم هنوز عشقِ منی

میدونم منو از یاده میبری

بهونه یِ نفس کشیدنم توئی

صدای قلب نیست

صدای پای توست

که شبها در سینه ام می دوی

کافیست کمی خسته شوی

کافیست  بایستی. . . .

به خاطر تو می نويسم ، به خاطر تو می خونم ، به خاطر تو زنده ام ،

به خاطر خودت ، وجودت ، نگاهت ، غرورت . تويی که شدی همه چيزم ،

دوست دارم هميشه باهام باشی . نمی دونی چقدر دوست دارم ،

 به خدا نمی دونی ، اگه می دونستی . . . . . .

واما با توام ای آنکه بی من مثل من تنهای تنهایی*

کدامین یار مارا می برد تا انتهای باغ بارانی*

کدامین آشنا آیا به جشن چلچراغ عشق مهمان می کند مارا*

بگو ای دوست،بگو ای آنکه بی من مثل من تنهای تنهایی*

تو حتی روزهای تلخ نامردی*

نگاهت،التیام دست هایت را دریغ از ما نمی کردی* من امشب با تمام خاطراتم با تو خواهم گفت*

 من امشب باتمام کودکی هایم برایت اشک خواهم ریخت*

من امشب دفتر تقویم عمرم را به دست عاصی دریای نا آرام خواهم داد*

همان دریا که می گفتی که بغض شکوه هایم از گلویش موج خیزش زخم بر می داشت*

 بگو ای دوست،بگو ای آنکه بی من مثل من تنهای تنهایی*

کدامین یار مارا می برد تا انتهای باغ بارانی

دست نوشته شهاب حسینی به یاد پیمان ابدی

  همسفر!
در اين راه طولاني كه ما بي‌خبريم
و چون باد مي‌گذرد
بگذار خرده اختلاف‌هايمان با هم باقي بماند
خواهش مي‌كنم! مخواه كه يكي شويم، مطلقا
مخواه كه هر چه تو دوست داري، من همان را، به همان شدت دوست داشته باشم
و هر چه من دوست دارم، به همان گونه مورد دوست داشتن تو نيز باشد
مخواه كه هر دو يك آواز را بپسنديم
يك ساز را، يك كتاب را، يك طعم را، يك رنگ را
و يك شيوه نگاه كردن را
مخواه كه انتخابمان يكي باشد، سليقه‌مان يكي و روياهامان يكي.
هم‌سفر بودن و هم‌هدف بودن، ابدا به معني شبيه بودن و شبيه شدن نيست.
و شبيه شدن دال بر كمال نيست، بلكه دليل توقف است
  عزيز من!
دو نفر كه عاشق‌اند و عشق آنها را به وحدتي عاطفي رسانده است، واجب نيست كه هر دو صداي كبك، درخت نارون، حجاب برفي قله علم كوه، رنگ سرخ و بشقاب سفالي را دوست داشته باشند.
اگر چنين حالتي پيش بيايد، بايد گفت كه يا عاشق زائد است يا معشوق و يكي كافي است.
عشق، از خودخواهي‌ها و خودپرستي‌ها گذشتن است اما، اين سخن به معناي تبديل شدن به ديگري نيست .
من از عشق زميني حرف مي‌زنم كه ارزش آن در «حضور» است نه در محو و نابود شدن يكي در ديگري.
  عزيز من!
اگر زاويه ديدمان نسبت به چيزي يكي نيست، بگذار يكي نباشد .
بگذار در عين وحدت مستقل باشيم.
بخواه كه در عين يكي بودن، يكي نباشيم..
بخواه كه همديگر را كامل كنيم نه ناپديد .
بگذار صبورانه و مهرمندانه درباب هر چيز كه مورد اختلاف ماست، بحث كنيم ،اما نخواهيم كه بحث، ما را به نقطه مطلقا واحدي برساند.
بحث، بايد ما را به ادراك متقابل برساند نه فناي متقابل .
اينجا سخن از رابطه عارف با خداي عارف در ميان نيست .
سخن از ذره ذره واقعيت‌ها و حقيقت‌هاي عيني و جاري زندگي است.
بيا بحث كنيم.
بيا معلوماتمان را تاخت بزنيم.
بيا كلنجار برويم .
اما سرانجام نخواهيم كه غلبه كنيم.
عزيز من! بيا متفاوت باشيم.

از دورها

        از دورها می آیی

و فقط یک چیز

         یک چیز کوچک

در زندگی من جابه جا می شود.

این که

             دیگر

                        بدون تو

                                      در هیچ کجا نیستم

پاییز سراغ من نیا

که من گل عاشقی ام

سبز و سپید و سرخم و

به این بهارم راضی ام

دلت میاد پرپر بشم

به روی خاک رفتنت

سرما بزاری رو تنم

عشق بره از وطنت

آواره شم بدست باد

میون فصلت گم بشم

برای شاخه های خشک

مثال یه افسانه شم

برگ هام داره زرد میشه

دلم ازت سرد میشه

اما بدون که عاشقم

یه روز گلم سبز میشه....

از فاصله بدم می آید

خودت خوب می دانی

حتی وقتی کلمه های تازه را توی دفترم می نویسم ،خط فاصله ها را با مداد قرمز ،

کم رنگ ونازک می گذارم

جوری که حتما باید دفتر را نزدیک چشم هایت ببری تا فاصله ها را ببینی

از فاصله بدم می آید

اما تو بین من وخودت یک فاصله کشیدی

نمی دانم راست بود یا دروغ

شوخی کردی یا جدی گرفتی ،ولی هرچه بود آن روز تو با آن حرفت یک خط فاصله بزرگ وپر رنگ

بین مان کشیدی

از فاصله بدم می آید

می خواهم تا دیر نشده ،خط فاصله ها را پاک کنم

آن هم دوتایی

تو از آن سر خط ،من هم از این سر خط!!!!....

دلم گرفته آسمون...!!!
دلم گرفته آسمون کجا برم؟به کی بگم؟
این همه خستگی و غم اما بازم باید که زندگی کنم

دلم می خواست رها بشم برم ز شهر آدما
هرجا که فکر کنی برم فقط برم از اینجاها

خسته شدم از بی کسی دستای سرد و یخ زده
آخه بابا عاشق شدم چرا کسی نمی شنوه؟

صدای قلبمو دارم با اسم اون داد می زنم
بغض گلوی عاشقو دارم که فریاد می زنم

چشام برا دوری اون دنباله یه بهونه بود
تا که نشون بده چقدر این عاشقه دیوونه بود

یکی می گفت عاشق بود و بنده خدا دوری کشید
نعره زد و کمک می خواست،هیشکی به دادش نرسید

حالا دیگه خسته شده سر به بیابون می زاره
شبا ز درد عاشقی از جدایی باز می ناله

صدای خنده های تو داره می ره ز خاطرم
توروخدا خدای من نزار که از یادش برم

خسته شدم ای آسمون از همه چی از همه جا
کاشکی یه روز بیای بگی بیا بریم اون بالاها

انگاری که خدا می خواد آدم بدا رو دق بده
خدای من بزار که برگمو بدم نمره دنیامواگه می خوای تو یک بده

دلم واسه ندیدنت مجنون شده اینو بدون
عشق منو گرفتن و گفتن که تو خونت بمون

شکست دلم با رفتنت بعد تو مهربون من انگاری دیوونه شده
سهم دلم از عشق تو چند دقیقه گریه شده

قسم میدم نگاهتو توروخدا به رو خیال من نبند
من عاشقم عاشق خنده های تو یه کم دیگه به روم بخند

تنهایی امشبم گذشت مثل شبای قبل من با درد دوری تو بود
ولی تو انگاری که باز حتی خیالتم نبود

فرق من و تو همینه من عاشقم تو بی خیال
خواستن تو برای من دیگه شده خیلی محال

پاکی عشق تو رو عمرا به دنیا نمی دم
هرچی می خوای دکم بکن اما از اینجا نمی رم

امشب تو رو تو آسمون مثه ستاره ها دیدم
رویای با تو بودنو امشب چه خوشگل کشیدم

می خوام بگه دوست دارم،قلبمو امشبم دیدم
تلخی خداحافظی رو دوباره امشب چشیدم

بازم تو رو می سپرمت دست خدای خالقت
سیاهی قلب منو ببخش به پاکی دلت

جمعه ها گم می شوند ، شنبه ها بی معنا ، یکشنبه ها خالی ، دوشنبه هایم قلم خورد ،

 سه شنبه یعنی دلتنگی ، چهارشنبه ها حذف و پنج شنبه ها ... .

وقتی که نیستی ، نه تقویمی ورق می خورد ، نه سطری نوشته می شود،نه حرفی گفته.

  فاصله را معنا می کنم .حرفی نیست ، جز یک سلام، یک بغل دلتنگی، یک دنیا نا گفتنی،

 یک آسمان هوس ، هزار هزار سطر ... .گنجشک ها را می شمارم،ضربدرصدای این

  قمری ها ، تقسیم بر لانه ی کلاغ ها می کنم. راستی، این قصه ها چقدر کلاغ دارند.

  یا نمی دانم شاید این کلاغ ها قصه هایشان زیاد است.فرقی نیست،آنچه هست،

  یک حوض پر از آب،یک دنیا گنجشک،یک آسمان قمری، یک دسته کلاغ ، یک روز...

ستاره ها هم جهت داشته اند و نمی دانستیم ، ماه هم حرف می زد و نمی شنیدیم ،

ابرها شب ها هم بوده اند و نمی فهمیدیم . نمی دانم یا که شاید ، می دانستیم و

 می شنیدیم . نمی فهمیدیم اما ... . خیالی نیست ، آنچه هست ، یک شب پر از ستاره ،

 یک آسمان پر از ماه ، یک ماه پر از حرف ، یک حرف ... .

حرفی نماند ، نه فرقی ، نه خیالی ، نه سطری . این روزها یادم می دهند که دست چپ و

  راستم کدام بودند ، هستند . که طبل بزرگ زیر پای چپ چه معنا می دهد،وقتی راست

  را هم گاهی باید کوبید. با زمین دوست می شوی،ستاره ها نزدیک می شوند،روزها بلند،

  زمان معنا ، تقویم ها گم.آنچه هست، نه این حرف ها،نه این فرق ها، نه این سطرها.

نگاری، نه عشق تو نوشتنی است

نه حرف های من گفتنی .

شعری به زبان آور

حرفی به میان آور

ویران کنم از خویشم

دردانه مدهوشم .

افلاک فرود آر تا افسانه فسون گردد !

سودا به جنون گردد

من      . . .      سرد و ناکامم

خورشید به کامم نیست

آهنگ شرر افکن

آتش به دلم افکن .